مزامیر آواز هستند. مردم آنها را می خواندند و می خواندند تا به آنها کمک کنند تا خدا را پرستش کنند. این امر مزامیر را از هر کتاب دیگری در کتاب مقدس متفاوت می کند.

​

مزامیر انواع مختلفی دارد. برخی از آنها آهنگ هایی هستند که خدا را به خاطر کارهای خوبی که انجام داده است ستایش می کنند. برخی خدا را ستایش می کنند زیرا او خوب و بزرگ است. اما گاهی مزامیر آوازهای غمگینی است. آنها در مورد دردی که ما احساس می کنیم یا مشکلاتی که داریم صحبت می کنند. اما آنها تقریبا همیشه به ما یادآوری می کنند که خدا بزرگتر از مشکلات ماست. ما می توانیم به او اعتماد کنیم زیرا او از مشکلات ما آگاه است. او با ماست که از میان آنها می گذریم. او همیشه درد ما را از بین نخواهد برد. اما او همیشه از مشکلات ما استفاده خواهد کرد تا آنچه را که می خواهد در ما انجام دهد و آنچه را که می خواهد برای ما انجام دهد.

​

کتاب زبور به پنج جزء یا کتاب تقسیم شده است. کتاب اول در مزمور 1. کتاب دوم با مزمور 42. سوم با مزمور 73. چهارم با مزمور 90. آخرین با 107 شروع می شود. افراد مختلف برای این کتاب آهنگ نوشتند. داوود پادشاه چند مزمور نوشت. برخی از کارگرانی که به مردم در عبادت * در معبد * کمک می کردند مزامیر نوشتند. گاهی اوقات، می دانیم که هنگام نوشتن نویسنده در زندگی او چه می گذشت. گاهی اوقات ما نمی دانیم. اما دلیل اینکه بسیاری از مردم مزامیر را دوست دارند این است که افرادی که مزامیر را نوشتند دقیقاً مانند ما بودند. گاهی خیلی خوشحال می شدند و می خواستند خدا را ستایش کنند. گاهی اوقات مشکل داشتند و به کمک خدا نیاز داشتند. گاه آزرده و غمگین بودند. آنها می خواستند بدانند که خدا نزدیک است و او گوش می دهد. کلمات مزامیر در مورد همه آن چیزها صحبت می کنند. آنها کلماتی را که برای صحبت با خدا نیاز داریم به ما می دهند، درست مانند نویسندگان مزامیر.

​

مزمور اول آهنگی است که کل کتاب را معرفی می کند. این به ما می‌گوید که یک مرد سعادتمند به سخنان خدا فکر می‌کند. وقتی این کار را انجام دهد، راه های خدا را خواهد شناخت. او (و ما) زمانی برکت خواهیم یافت که سخنان مکتوب خدا را بدانیم و به آن احترام بگذاریم. اما اگر سخنان او را رد کنیم، نشان می‌دهیم که شریر هستیم. در روزی که خداوند همه مردم را قضاوت خواهد کرد، شریران همه چیز خود را از دست می دهند.

​

مزامیر دوم نیز نوعی مقدمه است. بسیاری از افرادی که این مزمور را می خوانند می گویند که این مزمور آنها را به یاد وعده ای که خداوند به داوود داده است می اندازد. [1] آهنگ دوم درباره یک پادشاه صحبت می کند. این پادشاه بزرگ از طرف خدا فرستاده شده است. او بر اسرائیل* و ملتها حکومت خواهد کرد. او همه مردم را قضاوت خواهد کرد. کسانی که به او اعتماد دارند، خوشا به حالشان*. [2]

​

این دو مزمور* به ما می گوید که انسان مبارک کسی است که کلام خدا را به یاد می آورد. و منتظر پادشاه موعود خداست.

​

وقتی مزامیر و دوم سموئیل را با هم می‌خوانیم، بهتر می‌توانیم مزامیر را بفهمیم. هر دو کتاب نشان می‌دهند که داوود چگونه به وعده‌های خدا ایمان داشت. 2 سموئل داستان‌هایی را در زندگی داوود بیان می‌کند که نشان می‌دهد او به خدا اعتماد دارد. مزامیر افکار و سخنان داوود را به ما می گوید. [3] داوود معتقد بود که خدا پادشاه بزرگی خواهد فرستاد. روزی خدا پادشاهی را که داوود منتظرش بود فرستاد. نام او عیسی بود. [4]

​

ما نمی دانیم چه کسی این مزامیر را جمع آوری کرده و در کتابی قرار داده است. بسیاری از مردم فکر می کنند که این عزرا و یارانش بود. آنها پس از بازگشت به سرزمین این کار را انجام دادند. وقتی کتاب را کنار هم گذاشتند، زبور را به پنج قسمت یا کتاب تقسیم کردند.

​

مزمور 1 به مزمور 41 در کتاب 1 هستند.
مزمور 42 به مزمور 72 در کتاب 2 هستند.
مزمور 72 به مزمور 89 در کتاب 3 هستند.
مزمور 90 به مزمور 106 در کتاب 4 هستند.
مزمور 107 به مزمور 150 در کتاب 5 هستند.

​

مزامیر چیزهای زیادی درباره خدا و معنای پیروی از خدا به ما می آموزد. مزامیر به ما می گوید که می توانیم با خدا صادق باشیم. می توانیم به او بگوییم که چه احساسی داریم. ما می‌توانیم به او بگوییم وقتی آسیب دیده‌ایم یا می‌ترسیم. وقتی خوشحال و سپاسگزار هستیم می توانیم به او بگوییم. اما مزامیر به ما می آموزد که مهم نیست چه احساسی داریم، همیشه باید به خدا اعتماد کنیم و او را ستایش کنیم. او سزاوار ستایش ماست زیرا او بزرگ است، عاقل است و خوب است.

 

[1] دوم سموئیل 7:16

[2] مزمور 2:12

[3] 2 سموئیل 15 و مزمور 3

[4] یوحنا 5:46